Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
I come with three wounds: The one of Life - The one of Death - The one of Love
Let's play some Music!
Blog Archive
-
►
2009
(48)
- ► Σεπτεμβρίου (12)
- ► Φεβρουαρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (15)
-
▼
2008
(43)
- ► Δεκεμβρίου (12)
- ► Σεπτεμβρίου (2)
- ► Φεβρουαρίου (1)
About Me
- Ángel de la Vida
- ______ Πρώην άγγελος του Τσάρλι.. Παραιτήθηκα και τώρα διευθύνω δικό μου γραφείο με δικούς μου πράκτορες-αγγέλους που αναλαμβάνουν τις πιο επικίνδυνες αποστολές!
Ετικέτες
- humor (32)
- songs (17)
- skepseis (11)
- story (8)
- poem (6)
- stress (6)
- sxeseis (5)
- trelo-test (5)
- love (4)
- letter (3)
- social work (3)
- songs love (3)
- motivational (2)
- psychobabble (2)
- travel (2)
- κοινωνία (2)
- σκέψεις (2)
- arlekin (1)
- cartoons (1)
- christmas (1)
- flirt (1)
- life (1)
- margarita (1)
- news (1)
- quote (1)
- test (1)
- twilight (1)
- άρλεκιν (1)
- δημόσιοι υπάλληλοι (1)
- διαμαρτυρία (1)
- κακίες (1)
- πολιτικά (1)
- τεστ προσωπικότητας (1)
- φιλοσοφίες (1)
Κων/νος Καβάφης
Κεριά
Κεριά Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν, μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη, κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των, και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι. Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει, τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
Κεριά Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν, μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη, κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των, και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι. Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει, τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
Λορέντζος Μαβίλης
Λήθη
Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνετην πίκρια της ζωής. Όντας βυθήσηο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήση,μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και να 'ναι.
Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνεστης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση•μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίση,α' στάξη γι' αυτές δάκρυ όθε αγαπάνε.
Κι αν πιούν θολό νερό ξαναθυμούνται,διαβαίνοντας λιβάδια από ασφοδίλι,πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται...
A' δε μπορής παρά να κλαις το δείλι,τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν:θέλουν – μα δε βολεί να λησμονήσουν.
Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνετην πίκρια της ζωής. Όντας βυθήσηο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήση,μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και να 'ναι.
Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνεστης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση•μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίση,α' στάξη γι' αυτές δάκρυ όθε αγαπάνε.
Κι αν πιούν θολό νερό ξαναθυμούνται,διαβαίνοντας λιβάδια από ασφοδίλι,πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται...
A' δε μπορής παρά να κλαις το δείλι,τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν:θέλουν – μα δε βολεί να λησμονήσουν.
Κ. Καρυωτάκης
ΕΥΓΕΝΕΙΑ
Κάνε τον πόνο σου άρπα.Και γίνε σαν αηδόνι,και γίνε σα λουλούδι.Πικροί όταν έλθουν χρόνοι,κάνε τον πόνο σου άρπακαι πέ τονε τραγούδι.
Μη δέσεις την πληγή σουπαρά με ροδοκλώνια.Λάγνα σου δίνω μύρα-- για μπάλσαμο -- και αφιόνια.Μη δέσεις την πληγή σου,και το αίμα σου, πορφύρα.
Λέγε στους θεούς «να σβήσω!»μα κράτα το ποτήρι.Κλότσα τις ημέρες σου όνταςθα σου 'ναι πανηγύρι.Λέγε στους θεούς «να σβήσω!»με λέγε το γελώντας.
Κάνε τον πόνο σου άρπα.Και δρόσισε τα χείληστα χείλη της πληγής σου.Ένα πρωί, ένα δείλι,κάνε τον πόνο σου άρπα και γέλασε και σβήσου.
ΚΙΘΑΡΕΣ
Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες. Ο άνεμος όταν περνάει,στίχους, ήχους παράξενους ξυπνάει στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.[...]
Κάνε τον πόνο σου άρπα.Και γίνε σαν αηδόνι,και γίνε σα λουλούδι.Πικροί όταν έλθουν χρόνοι,κάνε τον πόνο σου άρπακαι πέ τονε τραγούδι.
Μη δέσεις την πληγή σουπαρά με ροδοκλώνια.Λάγνα σου δίνω μύρα-- για μπάλσαμο -- και αφιόνια.Μη δέσεις την πληγή σου,και το αίμα σου, πορφύρα.
Λέγε στους θεούς «να σβήσω!»μα κράτα το ποτήρι.Κλότσα τις ημέρες σου όνταςθα σου 'ναι πανηγύρι.Λέγε στους θεούς «να σβήσω!»με λέγε το γελώντας.
Κάνε τον πόνο σου άρπα.Και δρόσισε τα χείληστα χείλη της πληγής σου.Ένα πρωί, ένα δείλι,κάνε τον πόνο σου άρπα και γέλασε και σβήσου.
ΚΙΘΑΡΕΣ
Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες. Ο άνεμος όταν περνάει,στίχους, ήχους παράξενους ξυπνάει στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.[...]
1 φτερουγίσματα:
Γειά,
αν σου αρέσει η ποίηση πέρνα κι απο εδώ.
Δημοσίευση σχολίου