Η πολύ πετυχημένη θεωρία του Carl Rogers (η οποία το μόνο που της λείπει είναι μέθοδος και δομή) έχει τα εξής βασικά:
- Είναι μη-καθοδηγητική, όπου ο θεραπευτής δεν προτείνει αλλά ακούει και καθρεφτίζει όσα λέει ο πελάτης
- Ο θεραπευτής δείχνει γνησιότητα, ενσυναίσθηση, και θετική επιβεβαίωση
- Με αυτά δημιουργεί ένα θετικό κλίμα ώστε ο πελάτης να ξεδιπλώσει όλο του το δυναμικό
Κλινική Περίπτωση (ή αλλιώς "π.χ.")
Πελάτης: Είμαι πολύ απογοητευμένος.
Θεραπευτής: Μάλιστα. Ναι. Νιώθεις απογοητευμένος.
Πελάτης: Τίποτα δεν πάει καλά στη ζωή μου.
Θ: Τίποτα καλά.
Π: Νιώθω ότι θέλω να αυτοκτονήσω.
Θ: Σκέφτεσαι να αυτοκτονήσεις.
Π: Ναι. Θα το κάνω ΤΩΡΑ.
Θ: Θέλεις να το κάνεις τώρα.
Π: [Πηδάει από το παράθυρο]
Θ: Ιιιουουουου. Μπαμ.
2 φτερουγίσματα:
...Τόσο εύκολο! Το ότι ο ασθενής απεβίωσε μας ενδιαφέρει καθόλου? Ή μήπως είναι και αυτό μέρος της τεχνικής? (Ξέρεις, πεθαίνει και λύνονται όλα μια και καλή). Σύντομο, αποτελεσματικό και χωρίς οικονομική επιβάρυνση.. Μμμ.. Tempting!
Είναι short-term therapy , αν όλα πάνε καλά, ο ασθενής τα τινάζει στην πρώτη κιόλας συνάντηση και δεν χρειάζεται να περιμένει την οικονομική κρίση ή άλλα προβλήματα. Δεν κοστίζει ακριβά, γλιτώνεις χρόνο, χρήμα, και η κοινωνία μπορεί να επιβιώσει καλύτερα με έναν καταθλιπτικό άτομο λιγότερο. Είμαι κατά της φαρμακευτικής αγωγής. Κάνουν κακό στην υγεία. ((Ουδεμία ευθύνη φέρω για τα όσα λέω σε αυτό το blog, κάποιος με βάζει να τα γράψω με το πιστόλι στον κρόταφο... φύγε κακέ άνθρωπε))
Δημοσίευση σχολίου