ΑΡΛΕΚΙΝ...Βασισμένο σε αληθινή ιστορία

Τα ονόματα έχουν παραλλαχτεί, όπως επίσης οι συνθήκες, καθώς και οι δυνάμεις της φύσης και του σύμπαντος, α ναι, και λίγο οι διάλογοι. Τα υπόλοιπα είναι πέρα ως πέρα αληθινά...

"Ώστε αυτό ήταν; Τελειώσαμε; Πες μου, Αλφόνσο", ουρλιάζει η Ούρσουλα τραβώντας τον από τον γιακά, "είχα δίκιο όταν έλεγα πόση μηδαμινή αξία είχα για σένα; Πάντα εγώ η τελευταία;"
"Ως εδώ.. μου δημιουργείς πονοκέφαλο... Το κορμί μου ανήκει ήδη αλλού και την ψυχή μου δεν την είχες ποτέ αληθινά."
"Μπουχουχου... Μπουχουχου...Σνιφ..."
Η Ούρσουλα τραβούσε τα πυρρόξανθα μαλλιά της κι έτρεχε αλαφιασμένη στους δρόμους, ενώ ο δυνατός αέρας της νύχτας σήκωνε τα υπόλοιπα πυρρόξανθα μαλλιά της σχηματίζοντας από δυο τούφες της το σχήμα της ραγισμένης της καρδιάς και χαλώντας ταυτόχρονα την Ωτ Κουτούρ κόμμωσή της.
Και τότε, χαμένη στις σκέψεις της για το πόσα λεφτά είχε δώσει στο κομμωτήριο, έπεσε στην αγκαλιά και τα στιβαρά μπράτσα του Ριχάρδου.
"Τι συμβαίνει; Σε πείραξε κανείς; Να τον τσακίσω, να του τρίψω τη μούρη στο υγρό, σκούρο γκρίζο με ολίγα χαλικάκια, λερωμένο τσιμέντο, να του δώσω να φάει καστανόχωμα και να..."
"Ηρέμησε Ρίτσι", όπως της άρεσε να αποκαλεί χαϊδευτικά τον φίλο της, "Απλά χάλασε η κόμμωσή μου, κι είμαι σίγουρη ότι συνέβη και κάτι άλλο πιο πριν, αλλά δεν θυμάμαι."
Ήταν γνωστή η κακή μνήμη της Ούρσουλας, αλλά την αναπλήρωνε με άλλα προσόντα.
"Μην ανησυχείς καλή μου, κοντά μου είσαι ασφαλής. Εγώ, εγώ θα σταματήσω και τον άνεμο για σένα."
"Α, τι καλά!", "Ρίτσι μου, εσύ μ' αγαπούσες πάντα αληθινά"
Και οι δυο τους έφυγαν αγκαλιασμένοι, καθώς ο ήλιος ανέτειλε από την ανατολή, όπως κάνει συνήθως.
ΔΙ ΕΝΤ

Το'χω;;;